Amerikaanse Green Berets.

De Groene Baret is een populair petje. President Kennedy merkte hem in 1961 zelfs officieel aan als smokkelwaar. De enige manier om een Groene Baret in handen te krijgen (buiten een bezoekje aan een plaatselijke dump) is je aanmelden voor een Q-course in Fort Bragg, North Carolina. Maar dat mag alleen als je sergeant bent en over een para-certificaat beschikt. Als je aan dit selectiecriterium voldoet, volgt de zogeheten Assessment & Selection Phase, een soort toelatingsexamen. Dit duurt drie ellendige weken. Een doorsneedag ziet er ongeveer als volgt uit: minimaal 25 kilometer hardlopen, een stormbaan van 2,5 kilometer met verticale obstakels overwinnen en urenlang met volle bepakking door een modderpoel zwemmen. Aan het einde van dit meedogenloze programma wacht de Star: een nachtelijke navigatietocht van 20 kilometer door dodelijk terrein. Daarna beslist de toelatingscommissie wie is uitverkoren door te gaan met de training. In fase twee is het tijd voor de specialisatie. De training voor wapenspecialisten neemt 24 weken in beslag. Aan het einde van de rit zijn de rekruten in staat van twee stukjes hout en een batterij een raketwerper te maken. Eén van de favoriete oefeningen van de instructeurs is de stapeltest. Hierbij worden 5 wapens uitelkaar gehaald en alle onderdelen op één hoop gegooid. Waarna de rekruten 30 minuten de tijd krijgen om de wapens weer in elkaar te zetten. En een beetje netjes graag. Wie fase twee overleeft, mag in fase drie blijk geven van zijn individuele kwaliteiten; deze fase wordt ook wel de Robin Sage oefening genoemd. De rekruten worden s'nachts per parachute gedropt in de onontgonnen bossen van North Carolina, waar hen een haast mythisch scenario wacht; inclusief specifieke opdracht en vijandelijke inboorlingen. Niet echt een survivaltocht waar je van droomt, maar aan het einde ligt in elk geval de felbegeerde en beroemde Groene Baret klaar. Althans als je goed je best doet.

Geschiedenis

Iedereen denkt dat de groene baretten tijdens de Golfoorlog laat werden ingezet. Maar voor de luchtaanvallen begonnen waren de Amerikaanse Groene Baretten al actief achter de vijandelijke linies. Ze maakten verkenningstochten, namen Irakezen gevangen, voerden reddingsacties uit, maakten markeringen op de grond zodat de bommen nauwkeuriger gemikt konden worden, vergaarden algemene informatie en deden invallen. In hun zoektocht naar SCUD-raketten trokken ze helemaal naar Bagdad, de hoofdstad van Irak.